Zasady wiary ewangelicznej
Opracował N. I. Poysti
Wstęp.
„Zbudowani na fundamencie Apostołów i proroków,
którego jest gruntownym węgielnym
kamieniem sam Jezus Chrystus” (Efez. 2:20)
Treść tych zasad wyraża nie tylko wyznanie chrześcijan wiary ewangelicznej w wąskim znaczeniu tego słowa, lecz powinno być wyznaniem wszystkich chrześcijan, ponieważ opiera się ono wyłącznie na Piśmie Świętym.
Najdawniejszy chrześcijański Skład Apostolski składał się z bardzo krótkiego, lecz wieloznacznego twierdzenia „Ten jest Chrystus” (Dz. Ap. 9:22). Wyznanie Jezusa, jako Chrystusa, t. j. Mesjasza – Syna Bożego, było pierwszym obiektem wiary pierwszego chrześcijaństwa.
Stopniowo zaczęły się wkradać wszelkiego rodzaju fałszywe komentarze z odchyleniami ku judaizmowi i pogaństwu, które wywołały potrzebę rozszerzenia i rozwinięcia tej krótkiej treści.
Pierwszym usystematyzowanym nauczaniem wiary był tak zwany Apostolski Skład Wiary. Nazwano go tak nie dlatego, że przez Apostołów był złożony, lecz z powodu opracowania go na podstawie formuły chrztu, która zawierała w sobie wiarę w trójjedynego Boga – „Chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” (Mat. 28:19) i w ogóle na zasadach nauczania Św. Apostołów.
Apostolski Skład Wiary brzmiał tak: „Wierzę we Wszechmogącego Boga Ojca, Stwórcę nieba i ziemi i Jednorodzonego Syna Jego Pana Naszego Jezusa Chrystusa, poczętego od Ducha Świętego, Rodzonego od Marii Panny, który był umęczony pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowany, umarł i pogrzebion, zmartwychwstał trzeciego dnia, wstąpił na niebiosa i siedzi po prawicy Wszechmogącego Boga Ojca, skąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół Powszechny, świętych obcowanie (Hebr. 12:22-24), odpuszczenie grzechów, zmartwychwstanie umarłych i żywot wieczny. Amen.”
Później okazało się, że definicje Apostolskiego Składy Wiary były niedostateczne, ponieważ niejaki Ariusz, zaczął rozpowszechniać fałszywą naukę zawierającą twierdzenie, że jeden tylko Bóg Ojciec nie był rodzony, On praprzyczyna istniejącego itd. Bóg Ojciec, chcąc stworzyć świat i wiedząc, że świat nieskończenie oddalony od Boga, nie może znieść bezpośredniego działania Jego twórczej siły, rzekomo tworzy z nieistniejącego pośrednią istotę między Nim a światem – Syna Bożego.
Jako stworzony z nieistniejącego Syn, rzekomo różni się od Swego Ojca we wszystkim i także zmienia się w Swej naturze, jak i wszystkie twory.
Ta ariańska herezja ujawniła konieczność zwołania Nicejskiego Soboru w 325 r., który opracował tzw. Nicejski Skład Wiary, gdzie było podkreślone, że Syn Boży jest „rodzony”, „nie stworzony”, „przed wiekami”, „współistotny Ojcu”.
Naturalnie na tym Składzie Wiary ukształtowanie chrześcijańskiego wyznania nie zakończyło się. Nowe fałszywe nauki stwarzały nowe składy wiary, które z kolei coraz bardziej oddalały się od nauki Pisma Świętego.
W wyniku tego sami pilnujący wiary swymi zarządzeniami i składami wiary szerzyli herezje w Kościele Chrystusowym.
Reformacja Lutra naprawiła niektóre błędy Rz. Katolickiego Kościoła, ale jeszcze nie wszystkie i dlatego z dopuszczenia Bożego, zaczął się cały szereg ruchów religijnych, które ze swej strony podkreślały zapomniane prawdy chrześcijaństwa. W teki sposób ruch metodystów, z Johnem Wesley’em na czele, wysunął trzy najważniejsze zapomniane prawdy: konieczność odrodzenia, konieczność oświecenia i wolną wolę (Jana 3:3; Hebr. 12:14).
Ruch Baptystów wysunął prawdę o chrzcie według wiary (Marka 16:16; Dz. Ap. 8:26-39).
Ruch Zielonoświątkowców przypomina o zapomnianych przez chrześcijaństwo darach Ducha Świętego (Marka 16:17, 18) itd.
Nauka Chrześcijan Wiary Ewangelicznej dąży do zjednoczenia w sobie wszystkich tych prawd Biblijnych, które były głoszone przez poszczególne ruchy. W tej nauce my usiłowaliśmy trzymać się nie zdania ludzkiego, lecz wyłącznie Słowa Bożego z tym, żeby przyjść do ludzi „z pełnym błogosławieństwem Ewangelii Chrystusowej” (Rzym. 15:29).
Rozdział 4.
Bóg – Stwórca.
Bóg stworzył wszystko widzialne i niewidzialne (Ps. 89-12; 1 Kor. 8:6; Kol. 1:16; Hebr. 11:3; Obj. 4:11) w określonym celu ażeby przejawić swą wieczną siłę, swą wszechmoc, swą wieloraką mądrość (Efez. 3:9,10). Byłoby błędem przypuszczać, jak to robią panteiści, że stworzenie jest objawieniem istoty bożej. Nie – ono jest tylko przejawieniem Jego woli.
Nauka materialistów o tym, że materia jest wieczna – przeczy nauce Słowa Bożego (Jan. 1:3). Przy tworzeniu Bóg nie miał gotowego materiału, z którego stworzyłby ten świat. On wywołał z nieistnienia ku istnieniu wszystko, znajdujące się we wszechświecie.
Należy zwrócić uwagę, że w I Rozdz. 1 Księgi Mojżeszowej w opowiadaniu o stworzeniu świata roślinnego i zwierzęcego użyte są następujące wyrazy: „według rodzaju swego”, „według rodzaju ich” itd. To wyraźnie wskazuje na niezmienność gatunków a więc nauka o pochodzeniu wyższych gatunków z niższych (Darwinizm) przeczy nauce Biblii.
Bóg stworzył na podobieństwo Swoje (1 Mojż. 1:27; 2:7; 5:1; Jak. 3:9). To wyraźnie nam mówi o tym, ze i człowiek nie pochodzi z jakichkolwiek niższych gatunków, lecz był stworzony jako istota mająca w naturze swej niektóre podobieństwo do swego Stwórcy.
Św. Apostoł Paweł powiedział, że Bóg „uczynił z jednej krwi wszystek naród ludzki” (Dz. Ap. 17:26), świadcząc tym o jedności całego rodzaju ludzkiego.
Bóg też stworzył aniołów tj. duchy bezcielesne (Kol. 1:16; Hebr. 1:14), którzy są więksi od ludzi siłą i mocą (2 Piotr. 2:11). Są oni różnorodni według nazw i hierarchii (Kol. 1:16).
Aczkolwiek aniołowie posiadają wysoki stopień w hierarchii niebieskiej – czcić ich Słowo Boże zabrania (Obj. 22:8, 9).
Jeden z tych wyższych duchów bezcielesnych (aniołów), wpadłszy w pychę, nie wytrwał w prawdzie i stał się przestępcą; Słowo Boże nazywa go diabłem (1 Mojż. 3:1; Jan. 8:44). W taki sposób świat niewidzialny składa się z dobrych i złych duchów.
Biblia klasyfikuje dobre bezcielesne duchy w następujący sposób: Serafinowie (Iz. 6:1-8), Cherubinowie (Ezech. 1:4-25; 10:1-22) i Aniołowie (Hebr. 12:22), których jest niezliczone mnóstwo. Ze wszystkich aniołów szczególnie dwaj odznaczają się przed obliczem Boga. Michał. O nim wspomina się trzy razy w księdze proroka Daniela (Dan. 10-13,21; 12:1), w liście św. Judy (9) on jest nazwany Archaniołem, o nim wspomina się w Objawieniu (12:7). Wielu z chrześcijan przypuszcza, ze Michał będzie tym archaniołem, który zatrąbi przy ogłoszeniu o powtórnym przyjściu Pana (1 Tes. 4:16). Gabryel. Tym imieniem jest on nazwany cztery razy, w księdze Daniela dwa razy i w Ewangelii św. Łukasza też dwa razy (Dan. 8:16; 9:21-27; Łuk. 1:19,26,27). Sam on powiedział o sobie Zachariaszowi: „Jam jest Gabryel, który stoję przed obliczem Bożym”. Tymi słowami, wskazał on na swój wysoki szczebel hierarchiczny przed obliczem Pana.
Rozdział 5.
Bóg – opatrzność.
Na stworzeniu świata nie zakończył się stosunek Boga do świata. Stworzywszy ten świat Bóg nie pozostawił go samemu sobie ale w dalszym ciągu troszczy się o niego tj. ochrania swoje twory, współdziałając i pomagając im różnymi sposobami (Hiob. 34:12; Nehem. 9:6).
Opieka Boska rozciąga się na naturę (Ps. 145:6,7), na losy poszczególnych narodów i ludzi (Hiob. 12:23; Dz. Ap. 14:16-18), Na zwierzęta i rzeczy, które wydają się czasem nieznaczącymi (Mat. 6:25-32; Ps. 104:21-30).
Rozdział 6.
O grzechu człowieka.
Stworzywszy człowieka Bóg darował mu wolną wolę, której On nie dał innym żywym istotą. W taki sposób człowiek otrzymał prawo wyboru między dobrem a złem (5 Mojż. 30:9; Joz. 24:15). Naturalnie, Bóg mógłby stworzyć człowieka, pozbawionego prawa wyboru między dobrem a złem, lecz wtedy człowiek, nie miałby podobieństwa do swego Stwórcy, a raczej według swej natury byłby podobny zwierzęciu. Skuszony przez diabła, człowiek dobrowolnie wybrał drogę poznania zła (1 Mojż. 3:6). A więc wewnętrzna przyczyna pochodzenia grzechu ma swoje źródło w prarodzicach, tj. w nadużyciu z ich strony wolności swej woli. Zewnętrzną zaś przyczyną pochodzenia grzechu było pokuszenie ze strony diabła. Przestępstwo prarodziców polegało na naruszeniu określonego przykazania Bożego, zabraniającego jeść z drzewa poznania dobrego i złego (1 Mojż. 2:17; 3:17).
Rozdział 7.
O pierworodnym grzechu.
Takiego wyrazu jak „pierworodny grzech”, w Piśmie Świętym nie ma. Jednak tą nazwą jest przyjęty oznaczać grzech pierwszego człowieka, który przyszedł na wszystkich ludzi jak napisano: „Przetoż jako przez jednego człowieka, grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak też na wszystkich ludzi śmierć przyszła ponieważ wszyscy zgrzeszyli” (Rzym. 5:12). A więc wszyscy ludzi odziedziczyli od Adam nie tylko spaczoną grzechem naturę, lecz i jego winę (Ps. 51:7; Rzym. 3:10-12; 7:11-25), stawszy się moralnie bezbronnymi istotami (Dz. Ap. 15: 10). W taki sposób pierworodnym grzechem jest przyrodzona skłonność do grzechu, która jest przyczyną wszystkich innych poszczególnych grzechów i wszystkich form nałogowych przyzwyczajeń.
Rozdział 8.
O grzechu w ogóle.
Grzechem jest przestępstwo zakonu. (1 Jan. 3:4), wszelki zaniedbanie spełnienia obowiązku (Łuk. 12:47; Jak. 4:17), wszelki uczynek wykonany bez wiary (Rzym. 14:23), niewiara w Jezusa Chrystusa (Jan. 16:9). Każdy ze wskazanych głównych grzechów ma swoje wewnętrzne różnorodne rozgałęzienia.
Rozdział 9.
O grzechu po nawróceniu.
Nie wszelki grzech, popełniony po nawróceniu, chociażby i świadomie, jest grzechem śmiertelnym lub bluźnierstwem przeciw Duchowi Świętemu, jak niektórzy błędnie uczą. Jednak każdy nie wyznany (przed Bogiem) grzech może doprowadzić człowieka do takiego stanu, że już nie może On otrzymać przebaczenia od Boga (Mat. 12:31,32). Dlatego każdy chrześcijanin powinien „ z bojaźnią i z drżeniem zbawienie swoje sprawować” (Fil. 2:12). Takim przykładem jest grzech Ananiasza i Safiry, który doprowadził ich do takiego smutnego końca (Dz. Ap. 5:1-11).
Żeby zapobiec ostatecznemu upadkowi grzeszącego chrześcijanina i odłączeniu go od Boga, Pan używa trzech środków kary: niemoc (fizyczne osłabienie), chorobę i fizyczną śmierć – „dlatego między wami wiele jest słabych i chorych i niemało zasnęło” (1 Kor. 11:30). Jednak nie każda choroba i śmierć jest karą za grzechy.
Rozdział 10.
O odkupieniu rodzaju ludzkiego.
Przez odkupienie rozumiemy czyn Chrystusa, wykonany przez Niego na krzyżu Golgoty.
W śmierci Chrystusa wykonało się całkowicie zadośćuczynienie sprawiedliwego sądu Bożego (Iz. 53:10), ponieważ Jezus Chrystus oddał Samego Siebie w ofierze przebłagania (Rzym. 3:25; Hebr. 2:17). Stąd wynika pojednanie człowieka z Bogiem, przez śmierć Syna Bożego (Rzym. 5:10) i usprawiedliwienie wierzącego przez „odkupienie w Chrystusie Jezusie” (Rzym. 3:24; 5:9).
Druga strona śmierci Chrystusowej (Jan. 8:34; Rzym. 6:16). Słowo odkupienie – jest dosłownym tłumaczeniem z greckiego słowa, które oznacza – wyswobodzenie z niewolnictwa drogą wykupu. Chrystus przyszedł dlatego, żeby porwać więzy niewolnictwa, oddając swe życie na okup za nas (Mat. 20:28; Efez. 1:7; Tyt. 2:14). Dlatego i powiedziane jest, że jesteśmy kupieni lub wykupieni przez Jezusa Chrystusa (1 Kor. 6:20; 7:23).
Wynikiem tego odkupienia (wykupu) jest prawdziwa wolność dzieci Bożych (Jan. 8:36; Gal. 5:1) od winy, śmierci i mocy diabła.
Odkupienie jest zasadniczym punktem czynu Chrystusowego, ono obejmuje wszystkich ludzi (1 Tym. 2:6; 1 Jan. 2:2; 2 Kor. 5:15) na wszystkie czasy (Hebr. 9:12).
Napisane jest także, że Jezus Chrystus „Wstał z martwych dla usprawiedliwienia naszego” (Rzym. 4:25).
Rozdział 11.
O tym, jak człowiek przyjmuje zbawienie wykonane przez Jezusa Chrystusa.
Jezus Chrystus przygotował zbawienie dla wszystkich ludzi, lecz człowiekowi należy przyjąć je przez pokutę, wiarę i odrodzenie.
Pokuta (Mat. 3:2; 4:17; Dz. Ap. 2:38; 20:21; 26:20). Prawdziwa pokuta jest to żal za grzechy (Łuk. 10:13; Joel. 2:12, 13; Hiob. 42:5, 6), wyznanie grzechu (Oz. 14:1-3; Łuk. 18:13,14) i porzucenie grzechu (Mat. 12:41; Ezech. 14:6; Iz. 55:7).
Wiara – zbawienie przyjmuje czyn wykonany przez Chrystusa (Dz. Ap. 16:31) i daje pewność odpuszczenia grzechów (Rzym. 3:28; Efez. 1:7) i naszego zupełnego zbawienia (Efez. 2:8, 9).
Odrodzenie. W chwili prawdziwej pokuty i nawrócenia w człowieku odbywa się wewnętrzna zmiana, która nazywa się odrodzeniem. Odrodzenie odbywa się nie stopniowo, lecz momentalnie (Ezech. 11:19, 20; Jan. 3:1-8).
W taki sposób zbawienie daje się darmo, z łaski Bożej (Rzym. 3:24; Efez. 2:8, 9), ale przyjęcie go przez człowieka zależy od jego świadomej i wolnej woli. Dzieci są zbawione nie dlatego, że są bez grzechu, lecz dlatego, że nie są jeszcze w stanie używać świadomej woli do odrzucenia zbawienia, przygotowanego dla wszystkich przez śmierć Chrystusa (Mat. 18:3).
Rozdział 12.
O przeznaczeniu i tak zwanym „wiecznym zabezpieczeniu”.
Wierzymy w powszechność łaski Bożej, ponieważ napisane jest: „Albowiem okazała się łaska Boża zbawienna wszystkim ludziom” (Tyt. 2:11). Łaska Boża daje się wszystkim ludziom bez wyjątku, ponieważ Chrystus przyniósł samego siebie w ofierze przebłagania za wszystkich ludzi (1 Jan. 2:2).
Bóg nikogo nie osądził na wieczne potępienie ale w skutek swojej wszechwiedzy On przewidział tych, którzy odrzucą podawaną im łaskę i przez to staną się niegodnymi życia wiecznego (Dz. Ap. 13:46).
Nauczanie o tym, że człowiek po nawróceniu na zawsze jest zabezpieczony od potępienia – nie jest ugruntowane na zasadach nauki Ewangelii.
Słowo Boże uczy nas, żebyśmy „z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawowali” (Fil. 2:12), „Jeżliż tylko przyobleczonymi, a nie nagimi znalezieni będziemy” (2 Kor. 5:3).
Pan Jezus powiedział: „Kto wytrwa aż do końca – ten zbawion będzie” (Mat. 24:13).
My bezwarunkowo wierzymy, że Bóg mocen jest ochronić od zatracenia człowieka wierzącego, ponieważ sam Chrystus powiedział, że „nikt nie może ich wydrzeć z ręki Ojca mego” (Jan. 10:28, 29; 2 Tym. 1:12; Kol. 1:21-23), ale sam człowiek, na mocy swego wolnego postanowienia, może nie przyjąć Chrystusa, umiłować ten świat, a nawet zginąć na wieki (Łuk. 8:13; Gal. 5:4,7; Hebr. 2:1; 2 Tym. 4:10 i in.).
Rozdział 13.
O chrzcie Duchem Świętym.
O Jezusie Chrystusie powiedziane jest „On będzie chrzcić was Duchem Świętym i ogniem” (Mat. 3:11). Chrzest Duchem i ogniem – jest to określone przeżycie człowieka wierzącego, zupełnie różne od odrodzenia (Łuk. 24:49; Dz. Ap. 1:8; 2:1-4; 2:38; 10:45-47; 19:1-6). Ten chrzest jest dwojaki: Duchem i ogniem. Każdy, kto otrzymał chrzest Duchem Świętym, wie o tym, ponieważ temu towarzyszyły „następujące znamiona”.
Pan chrzci Duchem Swój Kościół, żeby dać mu dary, wyszczególnione w 1 Kor. 12:8-11: dar mowy mądrości, mowy umiejętności, wiedzy, dar wiary, dar czynienia cudów, dar proroctwa, dar rozeznawania Duchów, dar różnych języków, dar wykładania języków. Bez tych darów, Kościół nie jest w stanie świadczyć o Panu przed światem.
Pan chrzci ogniem, żeby oczyścić nas od wszelkiego grzechu już tutaj na ziemi (1 Jan. 3:6,9), i żebyśmy osiągnęli miłość doskonałą (1 Jan. 4:18), bez której posiadanie wszystkich darów nie przyniesie nam żadnego pożytku (1 Kor. 13:1-3) dlatego wierzymy w zupełne oświecenie naszego Ducha, duszy i ciała (1 Tes. 5:23) i świadczymy o tym.
Rozdział 14.
O kościele.
Kościół jest tworem Samego Pana, naszego Jezusa Chrystusa (Mat. 16:18). Głową Kościoła jest Sam Zbawiciel (Efez. 1:22).
Kościół Powszechny.
Zgodnie z sensem Pisma Świętego Kościół Powszechny składa się ze wszystkich wierzących i odrodzonych chrześcijan, nie tylko żyjących na ziemi, ale i wszystkich umarłych w prawdziwej wierze i świętości.
W taki sposób wszyscy wierzący, wszyscy co do jednego, którzy kiedykolwiek żyli i gdziekolwiek się znajdowali, są członkami Powszechnego Kościoła Chrystusowego. O Kościele Powszechnym napisane jest w liście do Hebrajczyków: „Aleście przystąpili ... do uroczystego zgromadzenia i do zebrania pierworodnych, którzy są spisani w niebie, i do Boga, Sędziego wszystkich, i do duchów sprawiedliwych, którzy doszli do doskonałości” (Hebr. 12:23). Słowa: „Zebrania pierworodnych, którzy są spisani w niebie, oznaczają tych, którzy jeszcze żyją na ziemi i których imiona są zapisane do księgi Baranka w dniu, gdy stali się synami Bożymi (Łuk. 10:20). Słowa zaś: „do duchów sprawiedliwych, którzy doszli do doskonałości”, oznaczają tych, którzy przeszli już próg śmierci i osiągnęli swe życie prawdziwe. Ta część Kościoła Powszechnego, która jeszcze znajduje się na ziemi nazywa się wojującą lub pielgrzymującą, Kościół zaś składający się z wierzących, którzy już odeszli do wieczności, nazywa się Kościołem tryumfującym.
Kościół Miejscowy.
Kościół miejscowy jest to zgromadzenie wierzących, odrodzonych i ochrzczonych dzieci Bożych (Dz. Ap. 14:23; 1 Kor. 1:2). Kościół miejscowy istniej w celu rozpowszechniania Ewangelii, nawracania grzeszników, pouczenia i społeczności wierzących. W Nowym Testamencie widzimy Kościoły miejscowe w Jerozolimie, w Efezie, w Rzymie, w Koryncie, w Filipach, w Kolosach, w Tesalonice itd.
Członkowie miejscowego Kościoła.
Warunkiem przyjęcia do kościoła miejscowego jest: odrodzenie, moralne życie i chrzest według wiary (Mar. 16:16). Kościół musi wyłączać ze swego środowiska tych, których życie nie odpowiada wymaganiom Ewangelii, którzy w dalszym ciągu, żyją w grzechu i po odpowiednich upomnieniach, nie chcą zmienić swego życia (Mat. 18:15-18; 2 Tes. 3:6; 1 Kor. 5:11-13).
Kościół domowy.
Domowe kościoły są to wierzące rodziny i domy, w których niewierzący znajdują Chrystusa. Godny Ojciec rodziny jest patriarchą takiego domu, podobnie jak Hiob (Hiob. 1:5). Naturalnie, to nie znaczy, że ci, którzy mieli u siebie Kościoły domowe, nie należeli do ogólnego, miejscowego. Tak na przykład Filemon był poważanym członkiem Kościoła Kolosensów. Przykłady ze Słowa Bożego: Rzym. 16:4; 1 Kor. 16:19, Kol. 4:15.
Rozdział 15.
Służebnicy Kościoła miejscowego.
Głową Kościoła jest Jezus Chrystus (Efez. 1:22, 23). Każdy Kościół miejscowy musi być urządzony według wzoru podanego w Nowym Testamencie (Efez. 2:20-22), a dlatego i powinien kierować się Słowem Bożym przy współdziałaniu Ducha Świętego.
W celu wykonania pracy bieżącej Kościół miejscowy obiera ze swego środowiska starszych zboru/prezbiterów i diakonów (Dz. Ap. 14:23; 15:6; 20:17; Jak. 5:14; 1 Piotr. 5:2; Filip. 1:1). Jeżeli zbór jest liczny – to może mieć kilku prezbiterów (biskupów) i kilku diakonów (Dz. Ap. 15:6).
Obowiązki prezbiterów.
Pouczać członków Kościoła, napominać grzeszników, kierować zebraniami. W ogóle być opiekunami i pasterzami Kościoła Bożego (Tyt. 1:9; 1 Tym. 3:1-5; Dz. Ap. 20:28), nie panując nad dziedzictwem Pańskim, ale przykład dając trzodzie (1 Piotr. 5:2, 3), Odnosząc się do wierzących jak matka troskliwa do swych dzieci (1 Tes. 2:7; 1 Tym. 5:17).
Obowiązki diakonów.
Do obowiązków diakonów należy przede wszystkim troszczyć się o materialne potrzeby Kościoła (Dz. Ap. 6:1-4). Jednak i diakonowie mogą głosić Ewangelię. Pierwszy chrześcijański męczennik Szczepan był diakonem, a jednocześnie doskonałym kaznodzieją (Dz. Ap. 6:5, 7-15; 7:1-60). O zaletach diakonów i ich żon pisze Św. Apostoł Paweł w I liście do Tym. 3:8-13.
Oczywiście istnieje jeszcze cały szereg innych służebników Kościoła jak na przykład: ewangeliści, służebnice itd.
Rozdział 16.
O Chrzcie i Wieczerzy Pańskiej.
Chrzest wodny.
Sam Jezus Chrystus przykazał wykonywać Chrzest wodny przez zanurzenie, ponieważ samo słowo greckie „baptisma” oznacza zanurzenie (Mat. 28:19; Mar. 16:16), ono było wykonywane przez Św. Apostołów (Dz. Ap. 2:38-41; 10:47, 48; 16:33; 19:5). Chrzest symbolizuje śmierć grzesznika dla grzechu i tego świata i zmartwychwstanie ku nowemu życiu dla sprawiedliwości (Rzym. 6:3-4). Przeto Kościół przed dopuszczeniem kogokolwiek do Chrztu powinien przekonać się czy dana osoba rzeczywiście przeżyła pokutę nawrócenie i odrodzenie, inaczej bowiem chrzest traci swój sens.
Wieczerza Pańska.
Wieczerza Pańska ustanowiona jest przez Samego Pana Jezusa Chrystusa przed Jego męką na Golgocie (Łuk. 22:19, 20; 1 Kor. 11:23, 24). Jest ona ustanowiona przede wszystkim na pamiątkę śmierci Jezusa Chrystusa (1 Kor. 11:26). W Wieczerzy Pańskiej mogą brać udział wszytki odrodzone i ochrzczone według wiary dzieci Boże.
Rozdział 17.
O naszym stosunku do władzy państwowej.
W jakimkolwiek kraju znajdowały by się Kościoły Chrześcijan Wiary Ewangelicznej członkowie takowych powinni zawsze pamiętać i wypełniać to co Słowo Boże mówi o naszym stosunku do władzy świeckiej: „Każda dusza niech będzie władzą zwierzchnim poddana bo nie masz władzy, tylko od Boga, a władze istniejące od Boga są postanowione. A tak kto się władzy sprzeciwia, Bożemu postanowieniu się sprzeciwia; a którzy się sprzeciwiają, sami na siebie potępienie sprowadzą. Albowiem przełożeni nie są na postrach dla dobrych uczynków, ale dla złych. A chcesz się nie bać władzy? – czyń dobrze, a będziesz miał od niej pochwałę. Bożym bowiem jest sługą tobie ku dobremu. Ale jeśli czynisz źle, bój się, bo nie darmo miecz nosi, gdyż jest sługą Bożym, mszczącym się z gniewem nad czyniącym złe. Przetoż trzeba być poddanym nie tylko dla gniewu, ale i dla sumienia. Dlatego bowiem i podatki dajecie, gdyż są sługami Bożymi, właśnie na to aby tego pilnować” (Rzym. 13:1-6).
My też uważamy za swój święty obowiązek modlić się za wszystkich przełożonych (1 Tym. 2:1-4).
Rozdział 18.
O rodzinie.
Małżeństwo – jest to święty związek między mężczyzną i kobietą, ustanowiony przez samego Boga, (1 Mojż. 2:18,24), i istnieje w celu zachowania rodzaju ludzkiego, a także dla wzajemnej miłości i oparcia w życiu ziemskim (1 Piotr. 3:1-7; Efez. 5:22-33). Bracia, którzy nie umieją rządzić własną rodziną nie mogą być obierani na prezbiterów lub diakonów (1 Tym. 3:1-13). Jednak takowi mogą być ewangelistami (głosicielami), świadczącymi o wszechprzebaczającej miłości Bożej.
Rozwód Słowo Boże dopuszcza tylko z przyczyny cudzołóstwa (Mat. 5:32; 19:6; Mar. 10:2-12).
Wierzący rodzice powinni wychowywać swe dzieci w bojaźni Bożej dając im przykład na własnym życiu. Dzieci powinny być posłuszne swoim rodzicom bowiem tego wymaga sprawiedliwość (Efez. 6:1-2; Kol. 3:20, 21).
Rozdział 19.
O Powtórnym Przyjściu Pańskim.
Wierzymy, że Jezus Chrystus znów przyjdzie (Dz. Ap. 1:11).
1) Dla oczekujących Go dla zbawienia i po zmarłych w Chrystusie (Hebr. 9:28; 1 Tes. 4:15-17). 2) Dla sądu nad żywymi i umarłymi, z tego wyraźnie wynika, że wierzymy w powstanie zmarłych (Dz. Ap. 17:31; 1 Piotr. 4:5; 2 Tym. 4:1; Obj. 20;11-15; Jan. 5:29), i nad złymi aniołami (2 Piotr. 2:4; Judy 6). 3) Dla ustanowienia tysiącletniego królestwa na ziemi (Iz. 11; Obj. 20:1-3).
Słowo Boże zwiastuje, że po tysiącu lat szatan będzie wyswobodzony na mały czas (Obj. 23). Po czym ziemia spłonie, wykupieni zaś będą przeniesieni na to miejsce, które Słowo Boże nazywa „nowym niebem i nową ziemią” (Obj. 21:1-27).
W nasz skład wiary wnieśliśmy tylko główną zasadę nauczania o powtórnym przyjściu Pana. Co do szczegółów – dajemy swobodę członkom naszych Kościołów szukać kierownictwa Ducha Świętego w studiowaniu tej kwestii według Biblii.
W szczegółach nie będziemy dyskutować i rujnować sprawę Bożą, trzymając się sławnej reguły Bł. Augustyna: „W głównym – jedność, w drugorzędnym – wolność, a we wszystkim – miłość”.
Rozdział 20.
Stan sprawiedliwych i niewierzących w przyszłym życiu.
Wierzymy, że po śmierci do powstania zmarłych wierzący znajdą się w stanie świadome błogości (2 Kor. 5:1-9; Łuk. 16:22 itd.), a dusze niewierzących znajdą się w stanie męki (Łuk. 16:23-26 itd.). Wierzący, po zmartwychwstaniu ich ciała, wejdą tylko wtedy w pełną błogość życia wiecznego; niewierzący zaś, po wskrzeszeniu ich ciała wejdą w otchłań rozpaczliwych wiecznych mąk.
Ważne uwagi:
Niektórzy, bez żadnej podstawy twierdzą, że opowiadanie Chrystusa o bogaczu i Łazarzu było tylko przypowieścią, aczkolwiek słowo Boże nigdzie nie mówi, że to była przypowieść. Chrystus po prostu opowiedział o tym, jak o wypadku widomym mu jako Synowi Bożemu. Możliwe, że i inni znali życie tych dwóch ludzi na ziemi, lecz nikt, oprócz Syna Bożego, nie mógł wiedzieć o tym stanie, który Ci obaj przeżywali po śmierci. „Jednorodzony Syn, który jest w łonie Ojca” znał wszystkie szczegóły tego wypadku i opowiedział ludzkości dla zbudowania.
Uważamy za herezję – nauczanie, że nie nawróceni grzesznicy nie będą cierpieć wiecznie, lecz, rzekomo, będą w końcu zniszczeni. To fałszywe nauczanie rozpowszechnia się przez nieuków w dziedzinie wiedzy biblijnej i języka greckiego, w którym jest napisany w oryginale Nowy Testament. Twierdzą oni, że Słowa „na wieki wieków” nie oznaczają nieskończoności, lecz że pod tym trzeba rozumieć pewien okres czasów „ajon” (wiek), więc według ich zdania, grzesznicy będą męczyć się tylko przez pewien czas, po którym oni będą zniszczeni, mylnie przytaczając do tego słowa proroka Abdiasza – „jakoby ich nie było” (Abd. 16). Gdyby to było tak, to znaczy, że i błogość wierzących będzie tylko przejściowa, ponieważ jest napisane – „królować będą na wieki wieków” (Obj. 22:5), czyli według ich rozumienia tego wyrazu będzie to, że i Bóg nie będzie żyć wiecznie, ponieważ odnośnie nieskończonego istnienia Boga użyte są te same słowa „żyjącego na wieki wieków” (Obj. 15:7).
W tym przypadku daliśmy tylko te przykłady; każdy interesujący się tym zagadnieniem może za pośrednictwem konkordancji na Stary i Nowy Testament wystudiować słowa „na wieki” i „na wieki wieków” i wtedy będzie miał prawdziwy obraz tego, że te słowa oznaczają – nieskończoność. Prawdą jest, że słowa „na wieki” niekiedy oznaczają „na ten wiek”, lecz gdy się używa słów „na wieki wieków” – wtedy oznacza to – „wiek pomnożony przez wiek”, co daje w wyniku nieskończoność (Obj. 20:10).
Rozdział 21.
O uzdrowieniu.
Nie krytykujemy pomocy lekarskiej, lecz wierzymy, że fakt uzdrowienia naszego ciała włączony jest w odkupienie, dokonane przez Chrystusa na Golgocie (Iz. 53:4, 5; Mat. 8:17). Słowo Boże mówi, że w przypadku choroby trzeba przywołać prezbiterów kościoła, którzy powinni modlić się przy chorym, namaściwszy go olejkiem w imię Boże: „A modlitwa wiary uzdrowi chorego i podniesie go Pan, a jeżeliby się grzechu dopuścił będzie mu odpuszczone” (Jak. 5:14, 15).
Zakończenie.
Studiując te „Zasady Wiary” bardzo łatwo przyjdzie do wniosku, że one mają dużo wspólnego z „Zasadami Wiary” innych wyznań chrześcijańskich. I to właśnie jest cenne dla nas, bowiem nie dążymy do jakiegokolwiek odosobnienia od innych wierzących, lecz na odwrót, dążymy do jedności ze wszystkimi tymi, którzy bojują za tąż samą wiarę ewangeliczną, która była „raz świętym podaną” (Jud. 3).
---------------
„Wyznanie Wiary” napisane w języku rosyjskim zostało przetłumaczone na język polski i wydane w roku 1948 w Kętrzynie na Mazurach przez Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej w Polsce.
